Brytyjska marka kablarska Tellurium Q pilnie strzeże swoich tajemnic handlowych i metodologii produkcji. Z informacji udostępnionych na stronie internetowej wynika, że swoje wysiłki skupia przede wszystkim na minimalizowaniu zniekształceń fazowych, nieodłącznie związanych z każdym rodzajem okablowania. Osobom zainteresowanym dziedziną audio uświadamia, że każdy system jest w istocie zbiorem filtrów (dotyczy to wszystkich materiałów, nie tylko kabli), które w większym bądź mniejszym stopniu degradują sygnał.
Ponadto tłumaczy, że badania, jakie prowadzi, wykraczają poza typowe parametry typu przewodnictwo, izolatory, geometrie, ekranowanie itp. W swoich poszukiwaniach nie poprzestaje na standardach dla przemysłu audio. Najlepszym tego przykładem jest lutowie. Jak twierdzi Geoff Merrigan, dyrektor zarządzający Tellurium Q, w firmie próbowano wielu miksów i różnych procentowych zawartości srebra w lutowiu, by ostatecznie wybrać... lut pozbawiony zarówno srebra, jak i ołowiu.
Aktualna oferta Tellurium Q jest podzielona na trzy główne, "kolorowe" serie: Silver, Black i Blue, w ramach których można okablować swoje systemy "od stóp do głów". Z podziału tego wyłamuje się szczytowe osiągnięcie brytyjskiej marki: ultrahigh-endowa seria Statement, która doczekała się, a raczej zasłużyła na osobne omówienie (strona internetowa). Niedawne wprowadzenie do sprzedaży drugiej odsłony najtańszej linii Blue – II (oryginalna zadebiutowała w 2010 roku) stało się pretekstem do przetestowania setu kabli składającego się z interkonektu RCA, "głośnikowca" oraz wykonanych na jego bazie zwór, tzw. jumperów.
Budowa
Tajemnice handlowe mają niestety tę wadę, że przysparzają problemów recenzentom. Odnoszę wrażenie, że dystrybutorom także. Wystarczy rzucić okiem na wspomnianą już stronę internetową Tellurium Q albo na stronę polskiego Dystrybutora – informacji o budowie kabli jest tam jak na lekarstwo. W jaki sposób poradzono sobie z głównymi zdaniem inżynierów marki problemami, czyli zniekształceniami fazowymi równoznacznymi z opóźnieniami czasowymi sygnału między poszczególnymi zakresami częstotliwości? Jakiego użyto przewodnika, sposobu jego ekranowania i wreszcie: na jakie dielektryki się zdecydowano i jaką zastosowano geometrię? Pytania można mnożyć, a odpowiedzi jedynie się domyślać. Poniższy opis bazuje więc wyłącznie na tzw. "wrażeniach organoleptycznych".
Kabel głośnikowy Blue II (w kolorze ciemnofioletowym) ma postać szerokiej na 13mm i grubej na mniej więcej 3mm taśmy. Jest bardzo elastyczny, co raczej wyklucza zastosowanie jako przewodnika litego drutu (solid-core), choć nie można tego całkowicie wykluczyć – taśma łatwo zgina się tylko do pewnego momentu, a pamięć kształtu nie jest zerowa. Mamy tu do czynienia z kablem kierunkowym, co zaznaczono strzałką na koszulkach termokurczliwych. Wersję testowaną zaterminowano bananami BFA pozbawionymi korpusów. Co prawda niezbyt łatwo wchodzą one w gniazda, ale dzięki temu pewność połączenia jest perfekcyjna.
Zworki przygotowane na bazie tego samego kabla z jednej strony zakończono bananami, a z drugiej widełkami. Kierunkowości nie zaznaczono. Jeśli jest taka sama, jak w przewodach głośnikowych (a nie ma powodu, by sądzić, że jest inaczej), to powinna być zgodna z kierunkiem nadruku. Biorąc pod uwagę oznaczenie kolorami plusa (czerwony) i minusa (czarny), jumpery trzeba podłączyć tak, by banany były na górze, a widełki na dole. To z kolei oznacza, że kabel głośnikowy zakończony bananami podłączamy do terminali na dole, do których przez zwrotnicę podłączony jest woofer. Osobiście wolałbym, by było na odwrót i sygnał płynął "z góry na dół". Teoretycznie nic prostszego – wystarczy zworki podłączyć odwrotnie i przepiąć kabel głośnikowy na górę. W praktyce okazuje się jednak, że dla 30cm jumperów nie jest to naturalne, no chyba że terminale "plusowe" połączymy zworkami w czarnych koszulkach. Moim zdaniem najlepiej w przypadku korzystania z kabla głośnikowego zakończonego bananami byłoby, gdyby zwory z obu stron były zakończone widełkami.
Trudno mi sobie wyobrazić nieprzypadkowy system, w którym set tych kabli coś by popsuł.
Interkonekt Blue II – jego przyjemna w dotyku satynowa otulina faktycznie ma błękitny, a więc adekwatny do nazwy serii kolor – wygląda już bardziej zwyczajnie niż "głośnikowiec". Jest to łączówka stosunkowo sztywna, aczkolwiek nie sprawia kłopotów z podłączeniem, zakończona solidnymi wtykami (do wyboru XLR oraz RCA), zapewniającymi niezawodne, dobre jakościowo połączenie. Ten kabel także jest kierunkowy – kierunek, w jakim powinien płynąć sygnał, zaznaczono na koszulkach.
Jakość brzmienia
Set kabli Blue II porównywałem bezpośrednio ze zbliżonymi cenowo Furutechami – głośnikowym µ-2T oraz interkonektem FA-13S. Łączówka Tellurium Q podawała sygnał z pasywnego pre Khozmo do końcówki mocy Emotiva A-300. Oryginalne zwory głośnikowe w monitorach ATC SCM 7 ustąpiły miejsca jumperom. Efekt? Bez wątpienia korzystny. Już po lekkiej rozgrzewce ujawniła się większość najważniejszych cech serii "niebieskiej" w drugiej odsłonie: spójność zakresów, naturalność brzmienia, przejrzystość, detaliczność, bardzo dobra przestrzeń i przyjemne, delikatne zaokrąglenie krawędzi dźwięków, które pozytywnie wpływa na komfort słuchania.
Zrównoważenie rejestrów, jakie zapewniają kable Tellurium Q, jest bliskie całkowitej neutralności. Można powiedzieć, że żaden z zakresów nie jest uprzywilejowany, albo że... każdy jest uprzywilejowany. Jeśli kable Blue II coś z sygnału odfiltrowują, to robią to praktycznie niezauważalnie. Brzmienie jest pełne – niskie składowe mają właściwy ciężar, szybkość i timing; średnica jest barwna, soczysta i spójna z sopranami; perkusyjne blachy cieszą uszy realistyczną barwą i ciężarem, pięknie się "złocą" i połyskują.
Jeśli już miałbym się do czegoś przyczepić, to byłaby to precyzja w "doświetlaniu" mikroinformacji, przede wszystkim wybrzmień – Blue II bardzo ładnie pokazują fazę ataku, ale ogon czy też smuga pojawiające się w fazie wygasania znajdują się jak gdyby poza obszarem ostrości. Nie jest to poważne uchybienie, zwłaszcza że Blue II oferują coś innego, zaskakującego w swojej cenie, a kojarzącego się z graniem bardzo dojrzałym: płynność i spokój, które skutkują nieprzeciętną przyswajalnością muzyki. Ale to nie wszystko: przestrzeń także jest nieprzeciętna, dźwięki zdają się zawieszone między głośnikami i z łatwością wychodzą poza nie. Nie chodzi jednak o to, że Blue II budują przestrzeń o nadnaturalnych gabarytach (bo zjawiska przestrzenne nie są sztuczne), raczej pozwalają się jej w pełni uwolnić. Lokalizacja poszczególnych źródeł jest nienaganna (aczkolwiek w porównaniu z najlepszymi kablami, jakie znam, brakuje nieco ostrzejszego rysunku), czemu niezmiennie towarzyszy wrażenie wzorowego skoncentrowania dźwięku.
Podsumowanie
Blue II to jedne z lepszych kabli w tej cenie, jakie znam. Dzięki nim brzmienie jest spójne, naturalne i skupione. W zasadzie ciężko "niebieskim" coś konkretnego zarzucić. Trudno mi sobie wyobrazić nieprzypadkowy system, w którym set tych kabli coś by popsuł.