Dwupłytowy album "The Wall" wydany w 1979 r. jest największym komercyjnym sukcesem wydawniczym grupy - 23-krotnie pokrył się platyną! Historia jego powstania jest wielce osobliwa, gdyż muzycy byli niejako przymuszeni do nagrania kolejnej płyty przez fatalne w skutkach zarządzanie swoimi finansami. Miliony, które zarobili na wcześniejszych płytach i koncertach powierzyli zewnętrznej firmie, a ta ich zwyczajnie oszukała. A w dodatku urząd skarbowy upomniał się o olbrzymie podatki, więc zespół znalazł się na progu bankructwa. Jedyną możliwością wyjścia na prostą było nagranie kolejnej, dobrej płyty, której wysoka sprzedaż umożliwiłaby muzykom Pink Floyd wydobycie się z dołka. Przyznacie, że nie była to sytuacja komfortowa, żeby pod taką presją na szybko stworzyć coś wartościowego, a jednak się udało i to jak!
Pomysłodawcą całości i kompozytorem niemal wszystkich utworów był Roger Waters. Wziął on na siebie cały ciężar przygotowania tej płyty, ale pozostałym członkom zespołu nie podobała się koncepcja Watersa. Jak wspominał David Gilmour był przeciwny smutnemu, wręcz dołującemu klimatowi płyty, dotykającej problemu samotności, porzucenia i społecznej izolacji. A że już wcześniej były tarcia w zespole o dalszy kierunek rozwoju muzycznego grupy to Waters miał duży problem, żeby przekonać kolegów do swojej koncepcji. Ostatecznie zaakceptowano ją pod warunkiem, że na płycie znajdą się także utwory utrzymane w innym klimacie na co przystał Waters i skomponował kilka takich pozycji, jednak w warstwie tekstowej nie odbiegających od pierwotnej koncepcji.
"The Wall" to album koncepcyjny w postaci opery rockowej, na którym pojawiają się wątki autobiograficzne samego Rogera Watersa np. o jego dzieciństwie, utracie ojca itd. przykładem jest chociażby utwór "Mother" opowiadający o chłopcu wychowywanym przez samotną, nadopiekuńczą matkę, której mąż zginął na wojnie.
Bohaterem płyty jest muzyk o pseudonimie Pink, który nie potrafi zaakceptować otaczającego go świata. Smutne dzieciństwo, problemy w szkole, odrzucenie przez rówieśników, wreszcie małżeństwo, w którym nie potrafił się odnaleźć doprowadziły go do tego, że roztoczył wokół siebie mur – tytułową ścianę – za którym odciął się od świata.
W roku 1982 powstał film "The Wall" z muzyką Pink Floyd w reżyserii Alana Parkera o bohaterze tego albumu, gdzie w roli Pinka wystąpił Bob Geldof.
Mówiąc o "The Wall" nie można nie wspomnieć o kultowym protest-songu jakim jest "Another Brick in the Wall, Part 2", poruszającym kwestię nieludzkiego systemu szkolnictwa. Stał się on wielkim przebojem obecnym w stacjach radiowych.
Jedynie w dwóch utworach współkompozytorem jest David Gilmour, jednak jego piękny głos i spektakularne solo z "Comfortably Numb" wzbogaciło muzycznie już bogaty w treść podwójny album. Mimo ogromnego sukcesu komercyjnego "The Wall", był to początek końca współpracy muzyków w dotychczasowym składzie. Już podczas jego powstawania Waters wykluczył z grupy współzałożyciela Floydów, Richarda Wrighta. Dlatego tak mało jest na tej płycie klawiszy, a jeśli już są, to często nie grał na nich Wright.
Na uwagę zasługuje wykorzystanie orkiestry – pierwsze od czasów płyty "Atom Heart Mother".
Niedługo potem (po wydaniu "The Final Cut) Roger Waters definitywnie opuścił Pink Floyd i wystąpił o sądowy zakaz używania tej nazwy przez pozostałych w grupie muzyków. Ale batalię przegrał i Pink Floyd mógł dalej nagrywać i koncertować pod swoją nazwą.
Sprzęt: Audiolab 6000 CDT (transport CD), Fezz Audio Torus 5060 (wzmacniacz), Dynaudio Emit 20 (kolumny), Tellurium Q Black II RCA/Speaker/USB (okablowanie), Rogoz Audio 4QB2 (stolik antywibracyjny), Rogoz Audio 4QB80 MK II (podstawki pod kolumny), GigaWatt LC-2 EVO / sPF-2 EVO (zasilanie).