O muzyce
Kanada to nie tylko kraina wielkich jezior, ale również wielkich wokalistów. W tym wypadku jeszcze nie na miarę Diany Krall, Michaela Buble, Matta Duska czy Carol Welsman, ale mająca już na koncie sześć płyt Diana Panton może pochwalić się nominacjami do June Awards (kanadyjski odpowiednik Grammy) w kategorii Vocal Jazz Album Of The Year za płyty "If The Moon Turns Green" z 2007 roku, a także czwartą w dorobku "To Brazil With Love" (nominacja w 2012 roku). Ta ostatnia to płyta, która powstała w hołdzie dla samby, bossa novy i tradycji muzyki brazylijskiej.
Subtelny, zmysłowy, trochę szepczący wokal jak ulał pasuje do tej konwencji. Muzyka płynie niespiesznie i wykwintnie, z dobrą równowagą pomiędzy śmiechem a smutkiem, entuzjazmem a melancholią. Diana Panton świetnie czuje się, śpiewając zarówno po portugalsku ("Samba Saravah", "Manha de Carnaval"), angielsku ("Son Nice", "Telephone Song"), jak i francusku ("Felicidade", "Eu Sei Que Vou Te Amar", "Voce Abusou", "Tu Sais Je Vais T'aimer", "Fais Comme L'Oiseau"). Śpiewa A.C. Jobima, Baden Powella, Marcosa Valle, Luiza Bonfę, ale również Henri Salvadora, Charlesa Trenta a nawet "I Love Him" Lennona/McCarteya. Trzon zespołu stanowią dwaj wieloletni przyjaciele, multiinstrumentalista Don Thompson (bas, fortepian i od czasu do czasu urokliwe solo na wibrafonie) oraz gitarzysta Reg Schwager. Składu dopełniają dwaj brazylijscy perkusiści i pekusjonaliści: Maninho Costa i Silas Silva. Słychać również flet poprzeczny (Bill McBirnie) oraz wiolonczelę (Kiki Misumi). Powstał naprawdę niezły cocktail musujący, jaki chętnie wypilibyśmy na słonecznej plaży Copacabana, wsłuchani w szum morza i otuleni delikatną bryzą. Żadnych kłopotów i zmartwień – dolce vita. ★ ★ ★ ½
O dźwięku
Umiejętne zastosowanie kompresji (słychać nie tyle jej działanie, ile efekty) pozwoliło uzyskać brzmienie, jakie czasami określa się mianem "światowej produkcji". Taki dźwięk ma zwykle wyraźnie zaznaczony pierwszy plan i jest nieco dopalony, na czym odrobinę cierpi rozdzielczość i dynamika. Tym razem jednak wyszło całkiem rasowo. Jest mocno, wyraziście, plastycznie i namacalnie, trochę ciepło, ale też wystarczająco rozdzielczo. Nie jest to realizacja stricte audiofilska, a mimo to może się podobać. ★ ★ ★ ★
